Noto-kerken: barokke pareltjes

De stad Noto, genesteld in het schilderachtige landschap van Sicilië, staat bekend om zijn prachtige barokke architectuur. Tot de meest opmerkelijke kenmerken behoren de voortreffelijke kerken, die prachtige getuigen zijn van het artistieke en culturele erfgoed van de regio.

In dit artikel zullen we de boeiende geschiedenis en architectonische wonderen van de Noto-kerken verkennen.

Noto-kathedraal

De kathedraal van San Nicolò is een meesterwerk van de Siciliaanse laatbarokke architectuur. Het is een imposant en majestueus gebouw dat het centrale plein van Noto domineert. De kathedraal is een belangrijk religieus en cultureel centrum en vertegenwoordigt een van de belangrijkste symbolen van de stad.

De kathedraal van Noto is het belangrijkste religieuze gebouw in Noto, Sicilië. Het werd tussen 1693 en 1703 gebouwd in laatbarokke stijl en ligt aan het centrale plein van de stad.

De gevel van de kathedraal wordt gekenmerkt door twee klokkentorens, een monumentale trap en een centraal portaal met daarboven een fronton. Het interieur van de kathedraal is een Latijns kruisplan en herbergt een rijk decoratief apparaat, waaronder schilderijen, fresco's en sculpturen.

De kerk werd zwaar beschadigd door een aardbeving in 1848 en 1996, maar werd in 2007 gerestaureerd en heropend voor de eredienst. Tegenwoordig is het een van de belangrijkste symbolen van Noto en Sicilië.

Kerk van San Domenico

De kerk van San Domenico is een barokke kerk, gebouwd in de 17e eeuw op Sicilië. Het wordt beschouwd als een van de meesterwerken van de barokke architectuur in de regio en herbergt een enorm artistiek erfgoed, waaronder schilderijen, fresco's en sculpturen.

De kerk werd tussen 1703 en 1727 gebouwd door architect Rosario Gagliardi.

De gevel wordt gekenmerkt door twee op elkaar geplaatste kolommenkolommen, de eerste Dorische en de tweede Ionische, en wordt onderbroken door een afwisseling van nissen.

Het centrale deel, dat sterk uitsteekt en wordt gekenmerkt door concave en convexe lijnen, voorafgegaan door de toegangstrap, die de verticale ontwikkeling en het landschappelijke effect van het gebouw benadrukt, valt binnen de volledige lokale baroktaal, waarvan Gagliardi een van de hoofdrolspelers was. .

Het gebruik van vrije kolommen vooraan is een karakteristiek element van zijn taalgebruik en komt ook voor in andere werken van hem, zoals de kerk van S. Carlo Borromeo en de kathedraal van San Nicolò. Het is een element dat het clair-obscur en de plastische werking van het ensemble versterkt.

Het interieur van de kerk is goed bewaard gebleven en is gestructureerd volgens een plattegrond van een langwerpig Grieks kruis, bekroond door vijf koepels die rijkelijk versierd zijn met stucwerk.

Kerk van Santa Chiara

De kerk van Santa Chiara werd in 1730 ontworpen door architect Rosario Gagliardi en voltooid in 1758.

De buitenkant van de kerk wordt gekenmerkt door twee imposante Toscaanse zuilen, met daarboven een soort beker in iblean-steen, en de klokkentoren, op de hoeken versierd met twee kapitelen.

Het interieur van de kerk is geïnspireerd op het model van Romaanse kerken met een elliptische vorm. Het is rijk aan versieringen, putti en stucwerk, die een van de beste oefeningen in barokstijl vertegenwoordigen die we op Sicilië kunnen vinden.

De entreehal wordt gekenmerkt door een houten plafond, waar het schilderij “L'Assunzione di Maria” zich bevindt, terwijl we hogerop het houten koor vinden, beschilderd en versierd met inlegwerk.

In de altaren van het rechterschip vinden we het schilderij gewijd aan Santa Chiara; direct ernaast staat het negentiende-eeuwse altaarstuk met de afbeelding van Sint-Benedictus en Sint-Scholastica, werken van de Palermo-schilder Salvatore Lo Forte. In de altaren aan de linkerkant bevindt zich een van de belangrijkste werken in de provincie Syracuse: het standbeeld van de “Madonna col Bambino”, daterend uit de 16e eeuw en afkomstig uit het oude Noto.

Het hoofdaltaar vertegenwoordigt een hymne aan de Siciliaanse barok: een fijn gesneden kantelen in bas-reliëf en uitgevoerd in polychroom stucwerk. In deze context vinden we doeken met de afbeelding van “L'Assunzione della Vergine” uit de 18e eeuw.

Kerk van Montevergine

De kerk van Montevergini is een barokke kerk in Noto, Sicilië. Het werd ontworpen door de architect Vincenzo Sinatra en gebouwd tussen 1747 en 1762.

De gevel van de kerk wordt gekenmerkt door een concave vorm in het centrale deel, waardoor een schilderachtige achtergrond met een grote visuele impact ontstaat. De façade is verdeeld in twee orden van pilasters met daarboven Dorische kapitelen in de lagere orde en Ionische kapitelen in de hogere orde. Het eindigt met een bekronende balustrade en twee klokkentorens. Het portaal in het midden van de eerste orde wordt omlijst door pilasters met Corinthische kapitelen die een recht fronton ondersteunen. In het midden van de tweede orde bevindt zich een raam met daarboven een driehoekig fronton.

Het interieur van de kerk is rijkelijk versierd met stucwerk, fresco's en barokke altaren in polychroom marmer. Het hoofdaltaar wordt bekroond door een tempelciborium en twee altaarstukken met afbeeldingen van “La Deposizione” en “Lo Sposalizio della Vergine”, van Costantino Cerasi. Het gewelf van het schip werd tussen 1762 en 1772 ook versierd door Costantino Cerasi met een fresco met de afbeelding van “La Gloria degli Ordini Benedettini”. De originele tegelvloer van de kerk, die tot op de dag van vandaag bewaard is gebleven, geeft een polychroom en elegant effect aan de omgeving.

Kerk van San Francesco all'Immacolata

De kerk van San Francesco all'Immacolata bevindt zich bovenaan een schilderachtige trap met drie verdiepingen aan de Corso Vittorio Emanuele in het centrale deel van de stad. Het werd gebouwd tussen 1704 en 1750 door Rosario Gagliardi en Vincenzo Sinatra en is een van de mooiste kerken in Noto.

De gevel is verdeeld in twee ordes van pilasters met Corinthische kapitelen en wordt bekroond door een fronton. In het midden bevindt zich een elegant portaal, omlijst door barokke zuilen met in de steen uitgehouwen bladmotieven, met daarboven een gebroken fronton met een rijkelijk versierde kroonlijst, die ruimte laat voor een aedicula in de vorm van een nis. Aan weerszijden benadrukken twee nissen, omlijst door kleine kolommen die gebogen frontons ondersteunen, het decoratieve en plastische karakter van het geheel.

Het landschappelijke effect en de verticale ontwikkeling van het gebouw worden versterkt door de aanwezigheid van de driedelige toegangstrap en de basis waarop de kolommen en pilasters van de gevel rusten.

Binnen in de kerk, met een enkel schip en een Latijns kruis, bevinden zich 18e-eeuwse schilderijen en grafmonumenten, waarvan sommige zijn opgedragen aan de prinsen van Villadorata, Mariano Nicolaci en Lorenzo, en aan de markies Giuseppe Trigona en zijn vrouw.

In de apsis bevindt zich een verguld houten beeld van de Onbevlekte Maagd, daterend uit 1504 en toegeschreven aan Antonio Monachello, ingevoegd in de context van een rijk decoratief apparaat in hout en stucwerk met barokke vormen.

Twee van de zijkapellen, respectievelijk gewijd aan Sint Franciscus van Assisi en Sint Antonius van Padua, zijn het werk van de stucwerkkunstenaar Giuseppe Gianforma, tijdgenoot van Serpotta, ontworpen door Vincenzo Sinatra. Ze worden gekenmerkt door decoratieve elementen die typisch zijn voor barok en rococo.

Op het plein voor het voormalige San Francesco-klooster staat een marmeren beeld van de Onbevlekte Maagd, uit het einde van de 18e eeuw.

Kerk van San Carlo al Corso

De kerk van San Carlo al Corso is een meesterwerk van laatbarokke architectuur in Noto, Sicilië. Het werd ontworpen door Rosario Gagliardi in 1730 en heeft een opvallende gevel die wordt gekenmerkt door concave en convexe lijnen en een rijk decoratief apparaat. Binnen kunt u een weelderige omgeving bewonderen die versierd is met 18e-eeuwse fresco's en stucwerk.

De gevel van de kerk van San Carlo Borromeo heeft een verticale ontwikkeling en is verdeeld in drie kolommenkolommen, met Dorische kapitelen in de lagere orde, Ionische kapitelen in de centrale orde en Korinthische kapitelen in de hogere orde. De aanwezigheid van rijkelijk versierde friezen en kroonlijsten, die boven de vrije kolommen doorlopen, afgewisseld met nissen die openingen imiteren, creëren een plastisch effect en een decoratieve rijkdom met een sterke visuele impact.

Het interieur van de kerk van San Carlo Borromeo is verdeeld in drie beuken, gerangschikt in een Latijns kruis en bedekt met tongewelven, versierd met polychroom stucwerk en fresco's toegeschreven aan de schilder Costantino Cerasi, met bijbelse episoden en religieuze iconografie. Aan de rechterkant van het middenschip staat een prachtige houten preekstoel in de vorm van een baldakijn, ondersteund door een griffioen, een symbool van de jezuïetenorde.
De San Carlo-kerk heeft een aantal jaren dienst gedaan als kathedraal van Noto, gedurende welke tijd de laatste wederopbouw onderging na een ineenstorting in 1996.

Kerk van Santissimo Salvatore

De Basiliek van de Allerheiligste Verlosser is een barok-neoklassieke kerk in Noto, Sicilië. I
Het werd gebouwd tussen 1767 en 1787 in opdracht van moeder-abdis, zuster Maria Isabella Rau della Ferla. Het gebouw is ontworpen door architect Andrea Gigante en voltooid door kanunnik D. Antonio Mazza.
De gevel van de basiliek is verdeeld in twee orden, met daarbovenop een kroonlijst. Boven het toegangsportaal bevindt zich een traliewerk, een gebogen rooster waardoor de kloosterzusters konden kijken zonder gezien te worden.
De interieurdecoraties van de kerk zijn een opmerkelijke getuigenis van de Siciliaanse culturele overgangsperiode tussen de late barok en het neoclassicisme. Vermeldenswaard zijn zeker de fresco's op het plafond en de schilderingen die op de zijaltaren te vinden zijn.
Aan de rechterkant staan: “L'adorazione dei Magi”, toegeschreven aan Giuseppe Patania en “La Crocifissione” toegeschreven aan Giuseppe Velasco. Aan de linkerkant daarentegen staan: “La presentazione dei Santi Mauro e Placido a San Benedetto”, gesigneerd door Giuseppe Velasco en “La Madonna del Rosario” toegeschreven aan dezelfde schilder.
Andere belangrijke kunstwerken zijn: een houten sculptuur van de “Madonna col Bambino” en de zilveren urn waarin de relikwieën van S. Restituto Martire zijn ondergebracht.
Gelegen aan de linkerkant van de kathedraal van Noto, vanaf het verhoogde plein voor de basiliek van San Salvatore, heeft u een bevoorrecht uitzicht op veel van de barokke wonderen van het historische centrum. Ook is het mogelijk om de kathedraal van Noto vanuit een unieke hoek te fotograferen.

Conclusie

De kerken van Noto zijn niet alleen architectonische wonderen, maar getuigen ook van het rijke culturele erfgoed van de stad. Met hun prachtige gevels, ingewikkelde interieurs en kunstwerken van onschatbare waarde boeien deze kerken bezoekers en bieden ze een kijkje in een vervlogen tijdperk.

Het verkennen van de kerken van Noto is een onvergetelijke ervaring, waarbij je je kunt verdiepen in de schoonheid van de Siciliaanse barokke architectuur terwijl je jezelf onderdompelt in de diepgaande historische en culturele betekenis van de stad.